About works
French harpsichord
Period 1640-1710
The first harpsichord school was that of the pioneers, who developed the French style such as brises, inégal notes, musical ornaments as well as the structure of the baroque suite. They also introduced new forms, such as preludes non mesurés and old dances such as Canarie, branle de basque. From this period, it is evident the particular importance that French musicians give to musical ornaments, it is common for composers to introduce at the beginning of their works a "table of ornaments" that describes the way of interpretation.
Composers
Jacques Champion de Chambonnières, Louis Couperin, Jean Henry d'Anglebert, Louis Marchand and others.
period 1710-1789
In the second period, from the 1710s, a gradual renewal of forms and style is observed, by François Couperin and Jean-Philippe Rameau. If the former is considered the great poet of the instrument, the latter introduces a brilliant playing, sometimes reminiscent of Scarlatti
This period is characterized by the progressive dissolution of the "suite" the increase of character pieces or imitative pieces, as well as the influence of Italian virtuosity. At the end of the period, the style galante develops with the use of the Alberti basso and this tendency is clearly noticeable in Duphly's last book.
Composers
François Couperin, Nicolas Siret, Jean-Philippe Rameau, Jean-François Dandrieu, Joseph-Nicolas-Pancrace Royer, Jean-Baptiste-Antoine Forqueray, Jacques Duphly
Jean-Henri d'Anglebert (1629 -1691)
An emblematic figure of the first French harpsichord school, a pupil of Chambonnières, he was first organist in the service of the Duke of Orléans and from 1662 succeeded his teacher as "Ordinaire de la musique de la chambre du Roy". D'Anglebert was a member of an elite group of musicians in constant service to Louis XIV at Versailles. This group, which included about eight solo singers, a harpsichordist, a theorbo player, two lute players, three viola da gamba players, four flautists and four violinists, played at social events such as dinners, balls, and for the king's bedtime ceremony.The most famous musicians of the seventeenth century participated, among them the "incomparable" opera composer, Jean-Baptiste Lully.Versailles was the setting for many productions of Lully's operas and ballets, under his direction, in which d'Anglebert participated.His only published work was published just two years before his death in 1689 in Paris, under the title "Pièces de clavecin avec la manière de les jouer."The volume is dedicated to Marie Anne de Bourbon, stepdaughter of Louis XIV and an exceptionally talented harpsichordist. It is the first printed work in France after those of Chambonnières, which were published in 1670.This unique collection includes four suites for harpsichord, six works for organ, a table with an analysis of variations, of paramount importance for the interpretation of the music of the time, and the principles of accompaniment in five sections. Among the suites there are sixteen transcriptions for harpsichord from Luly’s operas that are distinguished by the abundance of musical ornaments that give a grandeur but at the same time noble gravity, with refined writing and transparency, but above all they are distinguished by the aristocratic approach of the harpsichord with dense projection of phrases, elevating its possibilities. Interpreting transcriptions is perhaps one of the most difficult challenges for the performer.
Ouverture de Cadmus (Cadmus, 1673)
from the opera Cadmus and Hermione
The opera tells the love story of Cadmus, the legendary founder and king of Thebes, in Greece, and Hermione, daughter of Aphrodite and Ares.
The introduction, in honor of King Louis XIV, represents him as Apollo slaying the Delphic Python.
Les songes agréables d Atys (Atys, 1676, Acte III, Scène 4)
The Pleasant Dreams of Atys, which through their songs and dances make him realize the love of Cybele and the happiness he hopes for from her.
Chaconne de Galatée (Acis et Galatée ,1686 II.5)
This is the legend of Galatea, a sea nymph, daughter of Nereus, an ancient sea deity with many daughters, known as Nereids....whom the Cyclops Polyphemus fell in love with.
Enraged by the rejection, the giant will kill her beloved shepherd Acis, son of Pan, by crushing him under a rock.
‘’an unjust pride
causes limitations and tyrannizes our desires’’
Sarabande d’Orphée Dieux des Enfers, ballet royale de La Naissance de Vénus (1665) LWV 27
Commissioned by Louis XIV in honor of Henriette d’Angleterre with herself dancing the role of Venus
In Orpheus’ Sarabande “Gods of the Underworld” (scene six) Love is the noblest of all Passions. Orpheus, with the help of Venus, descends to the Underworld and asks Pluto and Persephone to return Eurydice to him:
‘’Gods of the Underworld,
Alas! See my sorrows,
She whom I love, bound in your chains
Ah! forced death
harsh laws,
do not separate two faithful hearts.’
Passacaille d Armide (Armide, 1686, Acte V, Scène II)
Armide, Passacaille d'Armide, ARMIDE is Lully's last tragedy in music (heroic opera)
The Passacaille with choirs and soloists is the star of the score
‘’Pleasures have chosen as their asylum
this pleasant and peaceful stay,
how charming these places are
for happy lovers!’’
Air d’Apollon (Le Triomphe De L'Amour, 1681) Acte 4, Scène 2
The Triumph of Love (LWV 59), ballet, at Saint-Germain-en-Laye on January 21, 1681
Chaconne de Phaëton (Phaéton, 1683, Acte II, Scène 5)
he first opera at the request of Louis XIV, was performed for the first time at Versailles, in the Manège de la Grande Écurie, before the king on Wednesday, January 6, 1683. Phaëton was a demigod, also called "the Brilliant"; he was one of the sons of Helios. After finding his son, who had been raised by his mother alone, Helios had imprudently promised that he could drive his chariot without danger. Phaéton quickly understood that his father had been right. Terrified by the altitude and by the animals ,he very quickly lost control of the horses, and he got too close to the earth, where he almost set fire, then he rose again and disrupted the course of the stars. To save the universe, Zeus was forced to strike down the unconscious young driver and threw him into the river Eridan
Jean -Baptiste Forqueray (1699-1782)
Son of Antoine Forqueray, at the court of Louis XIV. He received music lessons from his father. A virtuoso from the age of 5. His jealous father imprisoned him at Bicêtre around 1715 and then exiled him from France in 1725. His friends and students managed to have the sentence lifted and he returned to France in 1726
Quantz discovered his talent while participating in the small choir of the Royal Academy.
In 1742 he officially succeeded his father at the court of Louis XV
Paradoxically after his father's death in 1747 Jean-Baptiste published a collection of his father's works for viola da gamba, "Pieces de viole composees par M. Forqueray le père", and at the same time a series of transcriptions for harpsichord of the same works, with extremely virtuoso writing in suite form
La Sylva from the 5th Suite for Harpsichord in C minor
In Latin, sylva means "wood" or "forest", and the related Sylvanus is the name of the Roman god of forests and fields - a god sometimes identified with the Greek god Pan.
Jupiter from the 5th Suite for Harpsichord in C minor
Cronus was afraid of his children. He swallowed them all—except Jupiter , his youngest son. Cronus’ wife, Rhea, substituted a stone in her son’s place, and Jupiter grew up to overthrow his father and save his brothers from the darkness of their father’s womb. “Jupiter ” is young Forqueray’s celebration of his ultimate victory and his sweet revenge against his father.”
Jean-François Dandrieu Paris ( 1682 -1783 )
Dandrieu's harpsichord writing is reminiscent of that of François Couperin, with "character" pieces, i.e. descriptive pieces as was customary in 18th-century French music.
A child prodigy from the age of five, he played harpsichord at the court of Louis XIV.
In 1718 he published a treatise entitled’’ Principes de l'Accompagnement du Clavecin’’, an important work on the knowledge of musical practice of his time, and in 1721 he succeeded Louis-Claude Daquin as organist of the Chapel Royal.
The first book of harpsichord pieces was published in 1705, followed by three more books published between 1724 and 1728 and 1735, which show a radically new direction for the composer.
They are considered among the most important works in the French harpsichord repertoire of the period. The pieces are characterized by their elaborate and elaborate decorative elements, as well as their technical demands.
These three books include nineteen suites, a total of about one hundred and fifty pieces.
La lyre d’Orphée (1728)
Grave et piqué
Belongs to the second collection of pieces for Harpsichord, the first suite published in Paris in 1728.
A true pearl of unique aesthetics and beauty
Joseph-Nicolas-Pancrace Royer (1703 –1755)
Royer, embodying the “spirit of the Enlightenment” loving freedom and ideas that might have seemed fantastic forty years ago, composes a lively, free, bold music with nuances, using more effects, and ultimately the music is transformed
Royer being a music teacher to the two daughters of Louis XV, (Mesdames de France) dedicates his work to them saying
“It is taste that shapes, that animates and that rewards talents. and in this alone we must believe. This is the reason that prompts me to offer you these harpsichord pieces. »
Royer
Premier livre de pièces de clavecin (1746)
first book of works for harpsichord in B minor, exotic and of brilliant virtuosity, belongs to the category of morceaux scéniques (scenic music), the theme of which is from the opera-ballet Zaïde, act III, scene v
Jacques Duphly (Rouen 1715- Paris 1789)
His work includes four books published respectively in 1744, 1748, 1756 and 1768. Pieces for harpsichord of high virtuosity that are considered to reach the peak of the instrument, before it was silenced by the popularity of the piano.
Duphly's life is located precisely between the death of Louis XIV and the French Revolution, as a symbol of an era that is ending: that of the monarchy (Droit divin) and the musical instrument that, for many, symbolizes it.
He died on 15 July 1789, exactly one day after the fall of the Bastille.
¨He has a very light and gentle touch, embellished with variations, thus wonderfully conveying the character of his pieces.’
Daquin
Les grâces
Medée
Third Book (Troisième livre de pièces de clavecin 1756). of the collection which includes 16 pieces.
The works clearly reflect the style galant, including the Alberti basses as well as influences from the Scarlatti sonatas.
Joseph-Nicolas-Pancrace Royer (1703 –1755)
Royer, embodying the “spirit of the Enlightenment” loving freedom and ideas that might have seemed fantastic forty years ago, composes a lively, free, bold music with nuances, using more effects, and ultimately the music is transformed
Royer being a music teacher to the two daughters of Louis XV, (Mesdames de France) dedicates his work to them saying
“It is taste that shapes, that animates and that rewards talents. and in this alone we must believe. This is the reason that prompts me to offer you these harpsichord pieces. »
Royer
Premier livre de pièces de clavecin (1746)
first book of works for harpsichord in B minor, exotic and of brilliant virtuosity, belongs to the category of morceaux scéniques (scenic music), the theme of which is from the opera-ballet Zaïde, act III, scene v
Jean Philip Rameau (Dijon 1683- Paris 1764)
Rameau is considered one of the greatest French musicians and the first theorist of classical harmony.
Throughout his life he was interested only in music, with a passion "His whole soul and spirit were in the harpsichord "
in 1722 he settled permanently in Paris, where he published his main theoretical work, the Treatise on Harmony (Traité de l'harmonie). He soon gained fame and four years later he published the New System of Music Theory (Nouveau système de musique théorique), while in 1724 and 1729 (or 1730) he published two other collections of pieces for harpsichord. In 1745 he was appointed Composer of the Court of Louis XV.
The second book of harpsichord works by Jean-Philippe Rameau has the exact title: Harpsichord Pieces with a Method for Finger Mechanics.
The collection was published in Paris in 1724, includes two suites and The first in E minor follows the traditional structure with traditional dances while the second in D major, following the example of François Couperin, includes only “character pieces” mainly in rondo form
This is a series of masterful pages with brilliant inspiration (parallel octaves, imitation of the sounds of nature) and technical innovations. Jean-François Rameau leaves behind one of the most beautiful and elaborate harpsichord works of the French school.
C'est à l'âme que la musique doit parler. » ,« La vraie musique est le langage du cœur. J.P.RAMEAU «
L’ entretien des muses
These are the most descriptive pages of the organ’s repertoire
You can almost hear the muses talking, whispering, singing with a light mood and unparalleled grace
Les Cyclopes
The Cyclopes
Lightning, thunder, the weapons of these mythical monstrous giants, images that Rameau expresses with all the dynamism of his compositional talent, far ahead of his time A living harmonious landscape
Ecoles de clavecin français
Première période 1640-1710
La première école de clavecin fut celle des pionniers, qui développèrent le style français comme les brises, les notes inégales, les ornements musicaux ainsi que la structure de la suite baroque. Ils introduisent également de nouvelles formes, comme les préludes non mesurés et d'anciennes danses comme la Canarie, branle de basque. De cette époque, on constate l'importance particulière que les musiciens français accordent aux ornements musicaux, et il est courant que les compositeurs introduisent au début de leurs œuvres un "tableau des ornements" qui décrit le mode d'interprétation.
Les compositeurs
Jacques Champion de Chambonnières, Louis Couperin, Jean Henry d’Anglebert, Louis Marchand.
Deuxième période 1710-1789
Dans la deuxième période, à partir des années 1710, on observe un renouvellement progressif des formes et du style, sous l'impulsion de François Couperin et de Jean-Philippe Rameau. Si le premier est considéré comme le grand poète de l'instrument, le second introduit un jeu brillant, qui rappelle parfois Scarlatti.
Cette période est caractérisée par la dissolution progressive de la « suite », l'augmentation des pièces de caractère ou des pièces imitatives, ainsi que l'influence de la virtuosité italienne. A la fin de la période, le style galant se développe avec l'utilisation du flic albertien et cette tendance est clairement perceptible dans le dernier livre de Duphly.
Les compositeurs
François Couperin, Nicolas Siret, Jean-Philippe Rameau, Jean-François Dandrieu, Joseph-Nicolas-Pancrace Royer, Jean-Baptiste-Antoine Forqueray, Jacques Duphly
Jean-Henri d'Anglebert (1629 -1691)
Figure emblématique de la première école française de clavecin, élève de Chambonnières, il fut premier organiste au service du duc d'Orléans et succéda à son professeur à partir de 1662 comme "Ordinaire de la musique de la chambre du Roy". D'Anglebert faisait partie d'un groupe d'élite de musiciens au service constant de Louis XIV à Versailles. Ce groupe, qui comprenait environ huit chanteurs solistes, un claveciniste, un théorbiste, deux luthistes, trois violistes de gambe, quatre flûtistes et quatre violonistes, jouait lors d'événements mondains tels que dîners, bals et pour la cérémonie du coucher du roi.Les musiciens les plus célèbres du XVIIe siècle y participèrent, parmi lesquels l'"incomparable" compositeur d'opéras, Jean-Baptiste Lully.Versailles fut le cadre de nombreuses productions d'opéras et de ballets de Lully, sous sa direction, auxquelles d'Anglebert participa.Son unique ouvrage publié le fut deux ans seulement avant sa mort en 1689 à Paris, sous le titre "Pièces de clavecin avec la manière de les jouer".Le volume est dédié à Marie Anne de Bourbon, belle-fille de Louis XIV et claveciniste au talent exceptionnel. C'est le premier ouvrage imprimé en France après ceux de Chambonnières, parus en 1670.Ce recueil unique comprend quatre suites pour clavecin, six œuvres pour orgue, un tableau avec une analyse des variations, d'une importance capitale pour l'interprétation de la musique de l'époque, et les principes d'accompagnement en cinq sections. Parmi les suites, seize transcriptions pour clavecin des opéras de Lully se distinguent par l'abondance d'ornements musicaux qui donnent une grandeur mais en même temps une gravité noble, avec une écriture raffinée et une transparence, mais surtout elles se distinguent par l'approche aristocratique du clavecin avec une projection dense de phrases, élevant ses possibilités. L'interprétation des transcriptions est peut-être l'un des défis les plus difficiles pour l'interprète.Dans sa préface, tout en renvoyant le lecteur à un deuxième livre qui ne viendra pas, d'Anglebert précise : "Je n'ai mis dans ce recueil que des pièces sur quatre tons, en ré majeur, sol mineur, ré mineur et ré majeur.
Ouverture de Cadmus (Cadmus, 1673)
Opéra Cadmus et Hermione
L'opéra raconte l'histoire d'amour de Cadmus, le légendaire fondateur et roi de Thèbes, en Grèce, et d'Hermione, fille d'Aphrodite et d'Arès.
L’ouverture, en l'honneur du roi Louis XIV, le représente en Apollon tuant le Python de Delphes.
Les Rêves Agréables d'Atys (Atys, 1676, Acte III, Scène 4)
Les Rêves Agréables d'Atys, qui par leurs chants et leurs danses lui font réaliser l'amour de Cybèle et le bonheur qu'il espère d'elle.
Chaconne de Galatée (Acis et Galatée 1686 II.5)
Il s'agit de la légende de Galatée, une nymphe de la mer, fille de Nérée, une ancienne divinité marine aux nombreuses filles, connues sous le nom de Néréides... dont le cyclope Polyphème tomba amoureux.
Enragé par le rejet, le géant tuera son berger bien-aimé Aki, fils de Pan, en l'écrasant sous un rocher.
‘’Une fierté injuste
Cela nous impose des limites et tyrannise nos désirs.’’
Sarabande d'Orphée Dieux de l'Enfer, ballet royal de La Naissance de Vénus (1665) LWV 27
Compose’ sur la demande de Louis XIV en l'honneur de sa belle-sœur Henriette d'Angleterre dansant le rôle d'Aphrodite elle -même
Dans la sarabande d'Orphée « Dieux des Enfers » (scène six), l'Amour est la plus noble de toutes les Passions. Orphée, avec l'aide d'Aphrodite, descend aux Enfers et demande à Pluton et à Perséphone de lui rendre Eurydice :
Dieux des Enfers,
‘’Hélas ! vois mes peines,
Celui que j'aime, lié dans tes chaînes
Ah ! mort forcée
Des lois sévères,
Ne séparez pas deux cœurs fidèles.’’
Passacaille d'Armide (Armide, 1686, Acte V, Scène II)
Passacaille d'Armide, ARMIDE est la dernière tragédie en musique (opéra héroïque) de Lully
La Passacaille avec chœurs et solistes est l’étoile de la partition
‘’ Les plaisirs ont choisi pour asile
ce séjour agréable et tranquille,
que ces lieux sont charmants
pour les heureux amants!’’
Air d'Apollon (Le Triomphe de l'Amour, 1681) Acte 4, Scène 2
Le Triomphe de l'Amour (LWV 59), ballet, créé à Saint-Germain-en-Laye le 21 janvier 1681
Chaconne de Phaëton (Phaéton, 1683, Acte II, Scène 5)le premier opéra sur la demande de Louis XIV, est représentée pour la première fois à Versailles, dans le Manège de la Grande Écurie, devant le roi le mercredi 6 janvier 1683.Phaëton était un demi-dieu, aussi appelé "le Brillant” ; il était l'un des fils d'Hélios Après avoir retrouvé son fils, qui avait été élevé par sa seule mère, Hélios avait imprudemment promis de lui pouvait conduire son char sans danger. Rapidement, Phaéton comprit que son père avait eu raison. Terrifié par l'altitude et par les animaux des signes du zodiaque, il perdit très vite le contrôle des chevaux, et il se rapprocha trop de la terre, où il faillit mettre le feu puis il s'éleva à nouveau et perturba alors la course des astres. Pour sauver l'univers, Zeus fut obligé de foudroyer le jeune conducteur inconscient et le précipita dans le fleuve Eridan.
Jean-Baptiste Forqueray (1699-1782)
Fils d'Antoine Forqueray, à la cour de Louis XIV. Il a reçu des cours de musique de son père. Artisan qualifié depuis l'âge de 5 ans. Son père jaloux l'emprisonna à Bicêtre vers 1715 puis l'exila de France en 1725. Ses amis et ses élèves réussirent à faire lever la peine et il rentra en France en 1726.
Quantz a découvert son talent en participant à la petite chorale de l’Académie Royale
En 1742, il succède officiellement à son père à la cour de Louis XV.
Étonnamment, après la mort de son père en 1747, Jean-Baptiste publia un recueil des œuvres de son père pour viole de gambe, « Pièces de viole composées par M. Forqueray le père », et en même temps une série de transcriptions pour clavecin des mêmes œuvres, avec une écriture extrêmement virtuose sous forme de suite.
La Sylva 5ème Suite pour clavecin en ut mineur
En latin, Sylva signifie « bois » ou « forêt », et le nom apparenté Sylvanès est le nom du dieu romain des forêts et des champs, un dieu parfois identifié au dieu grec Pan.
Jupiter 5ème Suite pour clavecin en ut mineur
Kronos craignait ses enfants. Il les a tous avalés, sauf Jupiter, son plus jeune fils. Rhéa, l'épouse de Cronos, remplaça son fils par une pierre, et Jupiter grandit pour renverser son père et sauver ses frères et sœurs des ténèbres du ventre de leur père. « Jupiter » est la célébration du jeune Forqueray pour sa victoire ultime et sa douce revanche contre son père.
Joseph-Nicolas-Pancrace Royer (1703 –1755)
Royer, incarnant « l'esprit des Lumières » en aimant la liberté et les idées qui auraient pu paraître fantastiques il y a quarante ans, compose une musique vive, libre, audacieuse, avec des nuances, utilisant plus d'effets, et finalement la musique est transformée
Royer, étant professeur de musique des deux filles de Louis XV (Mesdames de France), leur dédie son ouvrage en disant :
« C'est le goût qui façonne, anime et récompense les talents. » et c'est seulement à cela qu'il faut croire. C'est la raison qui me pousse à vous proposer ces pièces de clavecin. »
Royer
La Marche des Scythes, Premier livre de pièces pour clavecin (1746)
En si mineur, exotique et d'une virtuosité brillante, elle appartient à la catégorie des morceaux scéniques dont le thème est tiré de l'opéra-ballet Zaïde, acte III, scène v
Jean Philippe Rameau (Dijon 1683- Paris 1764)
Rameau est considéré comme l'un des plus grands musiciens français et le premier théoricien de l'harmonie classique.
Toute sa vie, il ne s'est intéressé qu'à la musique, avec passion. « Toute son âme et tout son esprit étaient dans le clavecin. »
En 1722, il s'installe définitivement à Paris, où il publie son principal ouvrage théorique, le Traité de l'harmonie. Il acquiert rapidement une certaine renommée et publie quatre ans plus tard le Nouveau système de musique théorique, tandis qu'en 1724 et 1729 (ou 1730) il publie deux autres recueils de pièces pour clavecin. En 1745, il est nommé compositeur à la cour de Louis XV.
Le deuxième livre de pièces pour clavecin de Jean-Philippe Rameau ‘’Pièces de clavecin avec méthode de mécanique des doigts ‘’
Le recueil fut publié à Paris en 1724, et comprend deux suites. La première en mi mineur suit la structure traditionnelle avec des danses traditionnelles tandis que la seconde en ré majeur, suivant l'exemple de François Couperin, ne comprend que des « pièces de caractère » principalement en forme de rondo.
Il s'agit d'une série de pages magistrales aux inspirations brillantes (octaves parallèles, imitation des sons de la nature) et aux innovations techniques. Jean-François Rameau laisse derrière lui l'une des plus belles et des plus élaborées œuvres pour clavecin de l'école française.
C'est à l'âme que la musique doit parler. "La vraie musique est le langage du cœur. J.P. RAMEAU «
L’Entretien des muses
Ce sont les pages les plus descriptives du répertoire de l'instrument.
On peut presque entendre les muses parler, chuchoter, chanter avec légèreté et une grâce sans pareille.
Les Cyclopes
La foudre, le tonnerre, les armes de ces géants monstrueux et mythiques, des images que Rameau exprime avec tout le dynamisme de son talent de compositeur, très en avance sur son temps. Un paysage vivant et harmonieux.
Γαλλικές σχολές τσέμπαλου
Α περίοδος 1640-1710
Η πρώτη σχολή τσέμπαλου ήταν , αυτή ,των πρωτοπόρων, που ανέπτυξαν το γαλλικό στυλ όπως brises , inégal νότες , μουσικά στολίδια καθώς και τη δομή της μπαρόκ σουίτας. Επίσης εισήγαγαν νέες φόρμες, όπως τα preludes non mesurés και παλιούς χορούς όπως Canarie, branle de basque Από αυτή την περίοδο, διαφαίνεται ,ι η ιδιαίτερη σημασία που δίνουν οι Γάλλοι μουσικοί στα μουσικά στολίδια, είναι σύνηθες δε , οι συνθέτες να εισάγουν στην αρχή των έργων τους έναν «πίνακα στολιδιών» που περιγράφει τον τρόπο ερμηνείας
Αντιπροσωπευτικοί συνθέτες ήταν οι Jacques Champion de Chambonnières, Louis Couperin,Jean Henryd’Anglebert, Louis Marchand και άλλοι
Β περίοδος 1710-1789
Στη δεύτερη περίοδο, από τη δεκαετία του 1710, παρατηρείται σταδιακά μια ανανέωση των μορφών και του στυλ, από τον François Couperin και τον Jean-Philippe Rameau. Εάν ο πρώτος θεωρείται ως ο μεγάλος ποιητής του οργάνου, ο δεύτερος εισάγει ένα λαμπρό παίξιμο, που μερικές φορές παραπέμπει στον Scarlatti
Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από την προοδευτική διάλυση της «σουίτας» την αύξηση των κομματιών με χαρακτήρες ή μιμητικά κομμάτια, καθώς και την επιρροή της ιταλικής δεξιοτεχνίας. Στο τέλος της περιόδου, αναπτύσσεται το style galante με την χρήση του μπάτσου Alberti και αυτή η τάση είναι ξεκάθαρα αισθητή στο τελευταίο βιβλίο του Duphly.
Αντιπροσωπευτικοί συνθέτες είναι
François Couperin, Nicolas Siret, Jean-Philippe Rameau, Jean-François Dandrieu, Joseph-Nicolas-PancraceRoyer, Jean-Baptiste-Antoine Forqueray, Jacques Duphly
Jean-Henri d'Anglebert (1629 -1691)
Εμβληματική φιγούρα της πρώτης γαλλικής σχολής τσέμπαλου, μαθητής του Chambonnières , ήταν για πρώτη φορά οργανίστας στην υπηρεσία του δούκα της Ορλεάνης και από το 1662 ,διαδέχτηκε τον δάσκαλο του, ως «Ordinaire de la musique de la chambre du Roy».Ο d'Anglebert ήταν μέλος μιας ελίτ μουσικών σε συνεχή υπηρεσία, στον Λουδοβίκο XIV, στις Βερσαλλίες. Αυτή η ομάδα, η οποία περιελάμβανε περίπου οκτώ σόλο τραγουδιστές, έναν τσεμπαλίστα, έναν παίκτη θεόρβης δύο λαουτίστες, τρεις γκαμπίστες, τέσσερις φλαουτίστες και τέσσερις βιολονίστες , έπαιζε σε κοινωνικές εκδηλώσεις όπως δείπνα, χορούς, καθώς και για την τελετή πριν τον ύπνο του βασιλιά.
Οι πιο διάσημοι μουσικοί του δέκατου έβδομου αιώνα συμμετείχαν, ανάμεσα τους ο «ασύγκριτος» συνθέτης της όπερας, Jean-Baptiste Lully.
Οι Βερσαλλίες ήταν το σκηνικό για πολλές παραγωγές των όπερων και των μπαλέτων του Lully, υπό τη διεύθυνση του ,στις οποίες συμμετείχε ο d'Anglebert
Το μόνο έργο που δημοσίευσε, εκδόθηκε μόλις δύο χρόνια πριν τον θάνατο του το 1689 στο Παρίσι, με τον τίτλο “ Pièces de clavecin avec la manière de les jouer.
Ο τόμος είναι αφιερωμένος στην Μαρί Αν ντε Μπουρμπόν (Marie Anne de Bourbon), θετής κόρης τού Λουδοβίκου ΙΔ’ και εξαιρετικά ταλαντούχας τσεμπαλίστας .Πρόκειται για το πρώτο έντυπο έργο στη Γαλλία μετά από εκείνα του Chambonnières, που είχαν εκδοθεί το 1670
Αυτή η μοναδική συλλογή περιλαμβάνει τέσσερις σουίτες για τσέμπαλο ,έξι έργα για όργανο έναν πίνακα με ανάλυση των ποικιλμάτων ,κεφαλαιώδους σημασίας για την ερμηνεία της μουσικής της εποχής και τΙς αρχές της συνοδείας σε πέντε ενότητες. Αναμεσά στις σουίτες υπάρχουν δέκα έξι μεταγραφές για τσέμπαλο από τις όπερες του Λουλύ που διακρίνονται, για την αφθονία των μουσικών στολιδιών που προσδίδουν μια μεγαλοπρέπεια αλλά ταυτόχρονα ευγενή βαρύτητα ,με εκλεπτυσμένη γραφή και διαφάνεια αλλά κυρίως διακρίνονται για την αριστοκρατική προσέγγιση του τσέμπαλου με πυκνή προβολή των φράσεων , εξυψώνοντας τις δυνατότητες του . Η ερμηνεία των μεταγραφών αποτελούν ίσως μια από τις δυσκολότερες προκλήσεις για τον ερμηνευτή.
Στον πρόλογό του, ενώ παραπέμπει τον αναγνώστη σε ένα δεύτερο βιβλίο που δεν θα έρθει, ο d'Anglebertδιευκρινίζει: «Έχω βάλει κομμάτια σε αυτή τη συλλογή μόνο σε τέσσερις τόνους σε ρε μείζονα, σολ μινόρε, ρε μινόρε και ρε μείζονα.
Ouverture de Cadmus (Cadmus, 1673)
Εισαγωγή από την όπερα Κάδμος και Ερμιόνη
Η όπερα αναφέρεται στην ιστορία αγάπης του Κάδμου, του θρυλικού ιδρυτή και βασιλιά της Θήβας, στην Ελλάδα, και της Ερμιόνης ,κόρης της Αφροδίτης και του Άρη.
Η εισαγωγή , προς τιμή του βασιλιά Λουδοβίκου XIV, τον αναπαριστά ως Απόλλωνα που σκοτώνει τον Πύθωνα των Δελφών.
Les songes agréables d Atys (Atys, 1676, Acte III, Scène 4)
Τα Ευχάριστα Όνειρα του Άτυ, πού μέσα από τα τραγούδια και τους χορούς τους τον κάνουν να συνειδητοποιήσει την αγάπη της Κυβέλης και την ευτυχία που ελπίζει από αυτήν.
Chaconne de Galatée (Acis et Galatée ,1686 II.5)
Πρόκειται για τον θρύλο της Γαλάτειας , θαλάσσιας νύμφης, κόρης του Νηρέα, μιας αρχαίας θαλάσσιας θεότητας με πολλές κόρες, γνωστές ως Νηρηίδες....την οποία ερωτεύτηκε ο Κύκλωπας Πολύφημος.
Εξαγριωμένος από την απόρριψη, ο γίγαντας θα σκοτώσει τον αγαπημένο της βοσκό Ακι γιο του Πάνα συντρίβοντας τον κάτω από έναν βράχο.
μια άδικη υπερηφάνεια
μας προκαλεί περιορισμούς και τυραννάει τις επιθυμίες μας
Sarabande d’Orphée Dieux des Enfers, ballet royale de La Naissance de Vénus (1665) LWV 27
Παραγγελία του Λουδοβίκου ΧΙV προς τιμήν της Henriette d’Angleterre με την ιδία να χορεύει τον ρόλο της Αφροδίτης
Ο Ορφέας, με τη βοήθειά της Αφροδίτης κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο και ζητά από τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη να του επιστρέψουν την Ευριδίκη:
Θεοί του Κάτω Κόσμου,
Αλίμονο! δείτε τις λύπες μου,
Αυτή που αγαπώ ,δεμένη στις αλυσίδες σας
Αχ! αναγκαστικός θάνατος
σκληροί νόμοι,
μην χωρίζετε δύο πιστές καρδιές.
Passacaille d Armide (Armide, 1686, Acte V, Scène II)
Πασακαλλια από την Αρμίδα την μοναδική ηρωική όπερα του Λουλύ και κύκνειο άσμα του
Οι απολαύσεις έχουν επιλέξει για άσυλο αυτούς τους τόπους που είναι γοητευτικοί για χαρούμενους ερωτευμένους!
Air d’Apollon (Le Triomphe De L'Amour, 1681) Acte 4, Scène 2
Ο θρίαμβος της αγάπης LWV 59), μπαλέτο , παρουσιάστηκε , στο Saint-Germain-en-Laye στις 21 Ιανουαρίου 1681
Chaconne de Phaëton (Phaéton, 1683, Acte II, Scène 5)
H πρώτη όπερα μετά από παραγγελία του Λουδοβίκου XIV, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις Βερσαλλίες, στο Manège de la Grande Écurie, ενώπιον του την Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 1683.
Ο Φαέθων ήταν ένας ημίθεος γιος του Ήλιου από τον οποίο ζητά να οδηγήσει το άρμα του Μετά από λίγο τα άλογα παίρνουν τον έλεγχο και σπέρνουν το απόλυτο χάος στη γη και στο σύμπαν. Ο Δίας, για να προστατεύσει τη γη, χτυπά με κεραυνό τον Φαέθωνα και τον πετά στον Ηριδανό ποταμό
Jean -Baptiste Forqueray (1699-1782)
Γιος του Antoine Forqueray, στην αυλή του Λουδοβίκου ΧIV. Έλαβε μαθήματα μουσικής από τον πατέρα του. Δεινός δεξιοτέχνης από 5 χρόνων. Ο ζηλιάρης πατέρας του τον έβαλε στη φυλακή στο Bicêtre γύρω στο 1715 και στη συνέχεια τον εξόρισε από τη Γαλλία το 1725. Οι φίλοι και μαθητές του κατάφεραν να άρουν την ποινή και επέστρεψε στη Γαλλία το 1726
Ο Quantz ανακάλυψε το ταλέντο του ενώ συμμετείχε στη μικρή χορωδία της Βασιλικής Ακαδημίας.
Το 1742 διαδέχθηκε επίσημα τον πατέρα του στην αυλή του Λουδοβίκου ΧV
Παραδόξως μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1747 ο Zαν Μπατίστ δημοσίευσε μια συλλογή με έργα για βιόλα ντα γκάμπα του πατέρα του, «Pieces de viole composees par M. Forqueray le père», και ταυτόχρονα μια σειρά από μεταγραφές για το τσέμπαλο των ίδιων έργων, με εξαιρετικά δεξιοτεχνική γραφή σε μορφή σουίτας
La Sylva από την 5 η σουίτα για τσέμπαλο σε ντο ελάσσονα
Στα λατινικά, sylva σημαίνει "ξύλο" ή "δάσος", και το σχετικό Sylvanus είναι το όνομα του ρωμαϊκού θεού των δασών και των αγρών - ένας θεός που μερικές φορές ταυτίζεται με τον ελληνικό θεό Πάνα.
Jupiter από την 5 η σουίτα για τσέμπαλο σε ντο ελάσσονα
Ο Κρόνος φοβόταν τα παιδιά του. Τους κατάπιε όλους—εκτός από τον Δία, τον μικρότερο γιο του. Η γυναίκα του Κρόνου, η Ρέα, αντικατέστησε μια πέτρα στη θέση του γιου της και ο Δίας μεγάλωσε για να ανατρέψειτον πατέρα του και να σώσει τα αδέρφια του από το σκοτάδι της κοιλιάς του πατέρα τους. Ο «Δίας» είναι ηγιορτή του νεαρού Forqueray για την απόλυτη νίκη του και τη γλυκιά εκδίκησή του έναντι του πατέρα του».
Jean-François Dandrieu Παρίσι ( 1682 -1783 )
Η γραφή σε τσέμπαλο του Dandrieu θυμίζει αυτή του François Couperin, με έργα “χαρακτήρα « pièces decaractère, δηλ περιγραφικά όπως συνηθιζόταν στη γαλλική μουσική του 18ου αιώνα.
Παιδί θαύμα από την ηλικία των πέντε ετών έπαιζε τσέμπαλο στην αυλή του Λουδοβίκου ΧΙV
Το 1718 δημοσίευσε μια πραγματεία με τον τίτλο’’ Principes de l'Accompagnement du Clavecin’’ ένα σημαντικό έργο για τη γνώση της μουσικής πρακτικής της εποχής του, και το 1721 διαδέχτηκε τον Louis-Claude Daquin στην θέση του οργανίστα του Βασιλικού Παρεκκλησίου
Το πρώτο βιβλίο με κομμάτια για τσέμπαλο εκδόθηκε το 1705, και ακολουθήσαν τρία ακόμα βιβλία που εκδόθηκαν μεταξύ 1724 και 1728 και 1735 τα οποία δείχνουν μια ριζικά νέα κατεύθυνση για τον συνθέτη.
Θεωρούνται από τα σημαντικότερα έργα στο γαλλικό ρεπερτόριο τσέμπαλου της εποχής Τα κομμάτια χαρακτηρίζονται από τα περίτεχνα και περίτεχνα διακοσμητικά τους στοιχεία, καθώς και τις τεχνικές απαιτήσεις τους
Αυτά τα τρία βιβλία περιλαμβάνουν δεκαεννέα σουίτες , συνολικά περίπου εκατό πενήντα κομμάτια
La lyre d’Orphée (1728)
Grave et piqué
Ανήκει στην δεύτερη συλλογή κομματιών για τσέμπαλο, στην πρώτη σουίτα που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1728
Ένα αληθινό μαργαριτάρι μοναδικής αισθητικής και ομορφιάς
Jean Philip Rameau (Ντιζόν 1683- Παρίσι 1764)
Ο Rameau θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Γάλλους μουσικούς και ο πρώτος θεωρητικός της κλασικής αρμονίας.
Σε όλη του τη ζωή ενδιαφερόταν μόνο για τη μουσική, με πάθος «Ολόκληρη η ψυχή και το πνεύμα του ήταν στο τσέμπαλο «
το 1722 εγκαθίσταται οριστικά στο Παρίσι, όπου και δημοσιεύει το κυριότερο θεωρητικό του έργο, τη Διατριβή στην Αρμονία (Traité de l'harmonie). Σύντομα αποκτά φήμη και τέσσερα χρόνια μετά εκδίδει το Νέο σύστημα μουσικής θεωρίας (Nouveau système de musique théorique), ενώ το 1724 και 1729 (ή 1730) εκδίδει άλλες δύο συλλογές με κομμάτια για τσέμπαλο. Το 1745 διορίστηκε Συνθέτης της αυλής του Λουδοβίκου ΧV.
Το δεύτερο βιβλίο με έργα για τσέμπαλο του Jean-Philippe Rameau έχει τον ακριβή τίτλο: Κομμάτια τσέμπαλου με μέθοδο για τη μηχανική των δακτύλων.
Η συλλογή εκδόθηκε στο Παρίσι το 1724 , περιλαμβάνει δύο σουίτες και Η πρώτη σε μι ελάσσονα ακολουθεί την παραδοσιακή δομή με τους παραδοσιακούς χορούς ενώ η η δεύτερη σε ρε μείζονα , ακολουθώντας το παράδειγμα του François Couperin, περιλαμβάνει μόνο «κομμάτια χαρακτήρων ‘’ κυρίως σε φόρμα ροντό
Πρόκειται για μια σειρά από αριστουργηματικές σελίδες με λαμπρή έμπνευση (παράλληλες οκτάβες, μίμηση των ήχων της φύσης) και τεχνικές καινοτομίες . Ο Jean-François Rameau αφήνει πίσω του ένα από τα ωραιότερα και πιο περίτεχνα έργα για τσέμπαλο της γαλλικής σχολής.
C'est à l'âme que la musique doit parler. » ,« La vraie musique est le langage du cœur. J.P.RAMEAU «
L’ entretien des muses
Πρόκειται για τις πιο περιγραφικές σελίδες του ρεπερτορίου του οργάνου
Σχεδόν ακούς τις μούσες να μιλούν να ψιθυρίζουν να τραγουδούν με ανάλαφρη διάθεση και απαράμιλλη χάρη
Les Cyclopes
Οι Κύκλωπες
Κεραυνοί ,βροντές τα όπλα των μυθικών αυτών τερατόμορφων γιγάντων ,εικόνες, που ο Ραμώ εκφράζει με όλον τον δυναμισμό της συνθετικής του δεινότητας πολύ μπροστά από την εποχή του Ένα ζωντανό αρμονικό τοπίο
Joseph-Nicolas-Pancrace Royer (1703 –1755)
ο Royer, υλοποιώντας το «πνεύμα του Διαφωτισμού » αγαπώντας την ελευθερία και τις ιδέες που μπορεί να φαινόταν φανταστικές πριν από σαράντα χρόνια, συνθέτει μια μουσική ζωηρή ,ελεύθερη τολμηρή με αποχρώσεις ,χρησιμοποιώντας περισσότερα εφέ, και τελικά η μουσική μεταμορφώνεται
Ο Royer όντας δάσκαλος μουσικής στις δύο κόρες του Λουδοβίκου ΧV,(Mesdames de France )αφιερώνει το έργο του σε αυτές λέγοντας
«Είναι το γούστο που διαμορφώνει, που εμψυχώνει και που ανταμείβει τα ταλέντα. και μόνο σε αυτό πρέπει να πιστεύουμε .Αυτός είναι και ο λόγος με ωθεί να σας προσφέρω αυτά τα κομμάτια τσέμπαλου. »
Royer
La Marche des Scythes, Premier livre de pièces de clavecin (1746)
από το πρώτο βιβλίο έργων για τσέμπαλο σε σι ελάσσονα εξωτικό και λαμπερής δεξιοτεχνίας ανήκει στην κατηγορία των morceaux scéniques (σκηνική μουσική) το θέμα του οποίου είναι από την όπερα -μπαλέτο Zaïde, πράξη III, σκηνή v
